نویسنده: آسیه اسیر، ولایت جوزجان
تاریخ: ۱۹/۱۲/۲۰۲۲
بعد از نظارت اجتماعی و شناسایی مشکل کمبود اتاق‌های درسی در مکتب قریۀ آلتی خواجه جوزجان، مردم برای حل آن تشویق گردیدند و با اعمار دو صنف درسی و یک تحویل‌خانه، این مشکل را تا حدی حل نمودند .
مکتب آلتی‌خواجه در سال 1345 خورشیدی، به شکل ابتدايیه در قریۀ آلتی‌خواجه شهر شبرغان (مرکز جوزجان) تاسیس گردید. این مکتب، با مرور زمان و تقاضای وقت، در سال 1382 به لیسه ارتقاء نمود. این لیسه با کمبود کتاب‌های درسی، میز و چوکی و اتاق‌های درسی روبرو بود. عده ای از شاگردان در هوای گرم و سرد زیر خیمه‌ها درس می‌خواندند و از این ناحیه به تکلیف بودند.
سنجر بشردوست متعلم صنف دوازدهم لیسۀ آلتی خواجه می گوید که به دلیل نبود صنف درسی، مشکلات زیادی را سپری نموده است. وی می افزاید: “در دوران ابتدایه زیر خیمه درس می‌خواندیم، در تابستان هوا به حدی گرم می شد که شاگردان مریض می شدند. من نیز چند بار مریض شده بودم. حتی می خواستم از شدت گرمی مکتب را ترک کنم. خوشبختانه که این روزهای سخت سپری گردید. صنف‌های جدید به همت رضاکاران امانتداری و مردم محل اعمار شدند و این مشکلات حل شد.”
لیسۀ آلتی‌خواجه که دارای 550 دانش آموز است، در 1401 خورشیدی، تحت نظارت اجتماعی قرار گرفت. در همین سال، مردم محل، بابر رحمانیار را به حیث ناظر اجتماعی مکتب آلتی‌خواجه انتخاب کردند. رحمانیار که باشندۀ قریه آلتی‌خواجه و یکی از فارغان همین مکتب است؛ با مشکلات مکتب خوب آشنایی داشت.
رحمانیار می‌گوید که بعد از انتخاب شدن اش به حیث ناظر اجتماعی، در یک ماه چهار مرتبه از مکتب آلتی‌خواجه نظارت کرد و برای نظارت مؤثر از شاگردان فعال مکتب، یک گروه 10 نفری بنام کمیتۀ امانتداری را تشکیل داد و مشترکاً به شناسایی مشکلات پرداختند. وی بتاریخ 10/ 3/ 1401 شناسایی کرد که مکتب با تخریب بعضی صنوف درسی، کمبود کتاب، میز و چوکی و تخته، مواجه است و تمام این کمبودی ها را یاداشت نمود.
رحمانیار می گوید: “شاگردان این لیسه از تخریب صنف‌های‌شان زیاد در هراس بودند. به دلیل کمبود اتاق‌های درسی در زیر خیمه در شرایط بسیار سخت درس می‌خواندند. من تمام این مشکلات را یاداشت نمودم و در جلسۀ اداری مکتب و بعداً با مردم قریۀ آلتی خواجه، در یک نشست شریک ساختم و از آن ها خواهان همکاری گردیدم.”
رحمانیار از همکاری مردم ابراز خورسندی می کند؛ اما خواهان همکاری بیشتر ریاست معارف است. وی می افزاید: “مردم ما روشن فکر هستند. در راستای حل مشکلات با من بسیار همکار بودند و همیشه مرا تشویق می نمودند. ما خواهان همکاری بیشتر ریاست معارف هستیم. مکتب ما با نبود برق مواجه است و تا هنوز این مشکل را حل ننموده است.”
رحمانیار، بعد از جلسات مسلسل با شورای مردمی، توانست همکاری آنان را بدست آورد. مردم در راستای اعمار دو صنف درسی و یک تحویل‌خانه پول دادند و بعض مردم بدون مزد و به شکل رضاکارانه، کار کردند و این مشکل را حل نموند.
علاوه از حل مشکل صنوف درسی، مردم برای حل مشکل کتاب‌ها، نیز دست به کار شدند. برای جمع‌آوری کتاب‌های درسی کمپاین راه اندازی نمودند که از این طریق تا حدی مشکلات کمبود کتاب نیز رفع گردید؛ اما مشکل نبود برق هنوز هم پا برجاست. باشندگان محل از طریق دادخواهی مداوم برای رفع این چالش‌ها کار مینمایند.
